ΑΜΣΤΕΛ (ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΧΑΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ)

 

                                                                                       ΣΤΟΝ ΜΙΝΩ ΣΤΗΝ ΜΑΡΙΛΙΝΑ ΣΤΗΝ ΘΕΛΜΑ.......

 

10ετία του 1950, Ζάκυνθος πατρίδα των πατρίδων,Τσιλιβή το οικόπεδο του θεού.....με τα πόδια του μόνιμα στην ομορφότερη θάλασσα του κόσμου, μια θάλασσα που την απολαμβάναμε μόνο οι 40 κάτοικοι του χωριού(καμιά 10ριά μεγάλοι και 30 τα παιδιά).

 

Τό ψάρεμα και η καλλιέργεια της λίγης γης (στάρι- αμπέλια- κριθάρι- ελιές ), έφταναν και πολλές φορές περίσσευαν, για να μην λείπει τίποτα από το τραπέζι μας . Η  αλληλεγγύη των κατοίκων και οι απίστευτες  βεγγέρες , έκαναν μικρούς και μεγάλους να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή και να δοξάζουμε την τύχη μας που μας έστειλε σε αυτόν τον Παράδεισο.

 

Στήν αυλή μας πρωτογνώρισα την Πριγκηπέσσα .  Γεννήθηκε όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα στα Άγια χώματα του χωρίου μου.  Ήμουν δεν ήμουν  ενός χρονού............ μετά τα δέκα μου  χρόνια άρχισα να νοιώθω πρωτόγνωρα σκιρτίσματα στην ψυχή μου, όσο έβλεπα την Πριγκηπέσσα , και ποτέ δεν μπορούσα να ξεχωρίσω την ομορφιά της απο το ηλιοβασίλεμα μέσα στη θάλασσα  ή  από όλα τα αστέρια του ουρανού που κάθε βράδυ (στο απόλυτο τεχνικό σκοτάδι)  μας κάναν συντροφιά......

 

Στην άκρη του χωριού μας , ήταν ένα μικρό σπιτάκι που έμενε ο γέρο-freddy.  Πολλά έλεγαν στο χωριό για αυτόν τον επιβλητικό  γεράκο.  Κανένας δεν ήξερε πως ακριβώς βρέθηκε στο χωριό και έγινε μόνιμος κάτοικος.  Άλλοι έλεγαν ότι ήταν στο Ναγκασάκι όταν έγινε μια μεγάλη καταστροφή, άλλοι ότι τον είχε προδώσει η μιά και μεγάλη αγάπη της ζωής του κάπου στην Ολλανδία , όταν ταξίδευε για να γνωρίσει τον κόσμο.

 

Ο γέρο –freddy , είχε δίπλα από το σπίτι του ένα μικρό δωματιάκι ήταν δεν ήταν 3 Χ 3 στο οποίο είχε γράψει απέξω μια επιγραφή  ‘’ΖΥΘΟΠΟΙΙΟΝ’’.   Ποτέ κανένας μας δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε η επιγραφή, αλλά κυρίως τι έκανε εκεί τις ατέλειωτες ώρες .........

 

Τα  βράδια  οι Πατεράδες μας  (ποτέ δεν καταλάβαινα το γιατί) μας ‘’ξεφόρτωναν’’ στέλνοντας  μας στον γέρο-freddy , για να μας δείξει τα αστέρια και να μας μιλήσει για την ‘’ποίηση του σύμπαντος’’.Τότε ο υπέροχος αυτός γεράκος   μάζευε όλο το παιδομάνι ( εγώ πάντα δίπλα στην Πριγκηπέσσα , κρατώντας της γλυκά το χέρι) και μας μιλούσε για το σύμπαν...τι δεν μας έλεγε....για την γή μας ότι γυρίζει γύρω-γύρω απο τον ήλιο, για αστέρια που είναι τόσο μα τόσο μακρυά, για αστέρια  που γεννιούνται  και  πεθαίνουν   που ακόμα και πεθαμένα εμείς τα βλέπουμε και θα τα βλέπουν και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.  Ποτέ βέβαια δεν παρέλειπε να μας πει ότι τα αστέρια ποτέ δεν προδίδουν ..........        

 

Στο ‘’Ζυθοποιίον ’’    του γέρου-freddy  που     σπάνια μας άφηνε να μπούμε, έβλεπα τον εξοπλισμό του   .  Μια εστία φωτιάς με ξύλα (ρεύμα δεν υπήρχε στο νησί),  μια  μεγάλη σκάφη γεμάτη κριθάρι που μούλιαζε στο νερό, δύο μεγάλες κατσαρόλες , δύο πλαστικούς  κουβάδες , ένα μεγάλο θερμόμετρο, ένας πλαστικός  σωλήνας,  μια μεγάλη κουτάλα, πολλά μπουκάλια και καπάκια και άλλα υλικά που δεν καταλάβαινα τι ακριβώς ήταν και τι ακριβώς    έκαναν......... Αυτό που θυμάμαι είναι ότι στην άκρη του κήπου είχε φυτέψει  μερικά  αρωματικά φυτά (νομίζω τα έλεγαν λυκίσκο).  Ακόμα τον έβλεπα με την μακαρίτισσα την Μάρκαινα (που ζήμωνε και έψηνε το καλύτερο ψωμί στο χωριό) ώρες ολόκληρες να δοκιμάζουν  προζύμια  προσπαθώντας να φτιάξουν την καλύτερη μαγιά. Επίσης καθημερινά τον βλέπαμε με τους κουβάδες να περπατά ώρες μακριά, στη πηγή προκειμένου να φέρει το καθαρότερο και το καλύτερο νερό  του νησιού......

 

Θυμάμαι τόσα πολλά και ακαταλαβίστικα τα περισσότερα , μα πάνω από όλα θυμάμαι την αγάπη και την στοργή ( σαν τις μανάδες μας όταν είχαν τα μωρά στο στήθος τους) που δούλευε όλα αυτά τα υλικά  προκειμένου να φτιάξει αυτό το περίεργο κατάξανθο και υπέροχα μυρωδάτο υγρό, που όσο και να τον παρακαλούσα να με αφήσει να το δοκιμάσω, πάντα μου έλεγε: όταν θα γίνεις 18 χρονών........ και πάντα θυμάμαι ότι  το εργαστήριο ήταν  πεντακάθαρο, δεν πετούσε απολύτως τίποτα, και  με ότι περίσευε από τα κριθάρια τάιζε τα ζώα του χωριού.     

 

Από τα τόσα και τόσα βράδια που μας ξεφόρτωναν οι πατεράδες μας στέλνοντας μας στον freddy , για να μας δείξει τον υπέροχο πολυέλαιο του ουρανού, είχαμε μάθει απέξω και ανακατωτά όλα τα αστέρια (και ας έλειπε  στην υπόλοιπη ζωή μου πάντα ένα)  , ξέραμε τις δύο άρκτους , ξέραμε την φάτνη που εδρεύει στον καρκίνο, μάθαμε για το αστέρι του βοριά που αιώνες αλάνθαστα δείχνει τον δρόμο στους ναυτικούς μας,  ξέραμε τον κυκλίσκο την  Ανδρομέδα , το βέλος τον αετό. Μας μάθαινε ότι κάποτε και εμείς δεν είμαστε τίποτε άλλο από αστρική σκόνη (και ας νομίζουμε ότι τάχα κάτι είμαστε) και ξανά αστρική σκόνη θα γενούμε......

 

Πάνω από όλλα όμως στα υπέροχα αυτά βράδυα (με  πάντα την  πριγκηπέσσα δίπλα μου), μας άρεσε το σεργιάνι στον ουρανό στην διαδρομή  Ανδρομέδα-Μονόκερω-Σκορπιό-Τάυρο-Εξάντα-Λέωντα (σεργιάνι Α.Μ.Σ.Τ.Ε.Λ το λέγαμε για συντομία).

 

Σαν Πάσχα περίμενα τα   γεννέθλια   μου των 18 . Ο freddy ( πόσο τυχεροί είμαστε εμείς που γνωρίσαμε κάποιον  freddy   στην ζωή μας ) από το πρωί είχε πάει στην Χώρα και αγόρασε μια ολόκληρη παγοκολόνα. Την είχε σπάσει σε μικρά κομματάκια και είχε γεμίσει έναν μεγάλο ασκό που μέσα είχε (με φροντίδα που μόνο τον παππά στα άγια των αγίων έβλεπα) ένα μπουκάλι από αυτήν την μοναδική  μπίρα.  Αφού μου ευχήθηκε, μου έδωσε τον ασκό λέγοντας μου : “αυτή η μπίρα πάνω από τα καλύτερα υλικά  έχει μέσα της  βαθιά ψυχή ’’  

 

Το ίδιο βράδυ στην παραλία, συντροφιά με τα χιλιάδες  αστέρια, γιόρτασα τα 18 μου χρόνια κάνοντας την  Πριγκηπέσσα  για πρώτη φορά Γυναίκα και αυτή εμένα πρώτη φορά  Άνδρα........... και για πρώτη φορά γευτήκαμε αυτό το υπέροχο δώρο του freddy. Ανατολικά άρχισε σιγά –σιγά να ροδίζει η αυγή. Η  Πριγκηπέσσα  κοίταξε τα άστρα που άρχισαν να ξεθωριάζουν, σεργιάνησε για μια ακόμα φορά στην διαδρομή  Ανδρομέδα-Μονόκερω-Σκορπιό-Ταύρο-Εξάντα-Λέωντα..........πήρε το μπουκάλι και με ένα σουγιαδάκι χάραξε απάνω του τα αρχικά...... ΑΜΣΤΕΛ . Μου είπε : ‘’αυτή την γεύση όποιος την γευτεί, ποτέ δεν θα την ξεχάσει...’’  

Κοίταξα τα σμαραγδένια μάτια της και είδα ένα δάκρυ να κυλά. Ξέραμε πολύ καλά και οι δυο, πως εκείνο το βράδυ (χωρίς λόγια) δώσαμε μια αιώνια υπόσχεση. Εκείνο το βράδυ, γράψαμε ιστορία  που γενιές και γενιές Ελλήνων θα απολάμβαναν και γενιές και γενιές συναδέλφων, θα γινόταν περήφανοι κάνοντας  καθημερινά την ουράνια διαδρομή απο την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ στον  ΛΕΩΝΤΑ με ενδιάμεσες στάσεις στον ΜΟΝΟΚΕΡΩ , ΣΚΟΡΠΙΟ,ΤΑΥΡΟ,και ΕΞΑΝΤΑ...........

 

Το αόρατο ρολόι που κυβερνά τον κόσμο μας ‘’ έσπρωξε’’  5 δεκαετίες .......Ο γέρο-freddy μαζί με τον Μίνω την Μαριλίνα την Θέλμα και  άλλους συναδέλφους μας , από την Ανδρομέδα κοιτάνε το πιο όμορφο αστέρι όλου του σύμπαντος , ο Freddy τους λέει πόσο περήφανος νοιώθει για τους συνεχιστές του έργου του, βγάζει από τον πάγο μια μπίρα χαραγμένο στο μπουκάλι γράφει :

                                    ΑΜΣΤΕΛ (όνειρο και χάδι της ψυχής μας)

 

                                                                                       ΓΙΑΝΝΗΣ  Β ΡΑΨΟΜΑΝΙΚΗΣ

                                                                                    John_rapsomanikis@heineken.com

 

                              

 

                                                                           

                                                                      

 

           Α ΓΓ Ι Γ Μ Α Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Ο
Και   τώρα   ;;;;
Που πλάτιασε η θάλασσακαι βιασμένη  η ιστορία μας μακραίνει...
Και τώρα   ;;;;
Που τόσοι  και τόσοι ‘’ευρωποέλληνες’’ το φως  του  Παρθενώνα  να σηκώσουν  ...αδυνατούν
Και τώρa  ;;;;
Που τ’ αστέρια τουβυθού, το όνειρο με λίγα αργύρια ξεπαστρέψαν.........
                                          ---------------------------------------
Τώρα το πράσινο το μπλέ και το γαλάζιο   κυβερνά,και  εμάς τους γκρίζους υπηκόους του προστάζει:
Μην κλάψεις,δάκρυ ψυχής  ούτε για μιά στιγμή  μην βγάλεις……..
Σμπάρα ,τσουγκρίσματα,άγγιγμα Ελληνικό ,ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ...
                                         -----------------------------------------
Αλήθεια πιο βαριά από της αλήθειας την σιωπή ,σε αυτόν τον τόπο τον
Βαρυποινήτη  δεν υπάρχει...........

                                                                                             ΚΑΛΗΑΝΑΣΤΑΣΗ


                                                 ΓΙΑΝΝΗΣ  Β  ΡΑΨΟΜΑΝΙΚΗΣ  ΠΑΣΧΑ 2012 ΜΧ  ????

bonjorno prigipessa

kaloriziko

Ιόνιο πέλαγος, σαν ζαφείρι ριγμένο το νησί του Κάλβου του Σολωμού και του Ξενόπουλου, μοιάζει να΄χει κερδίσει το σεβασμό του εγκέλαδου και των τόσων βαρβάρων λεηλατών που στο διάβα των αιώνων το επιβουλεύτηκαν.

 

Ζάκυνθος ανέσπερη του νόστου μου ελπίδα.....

 

        Τι έχεις να πεις γι αυτό τον τόπο, πλασμένος από γαζίες και λοίζες, στρωμένος μέ ένα χαλί γιομάτο λιόδεντρα, μοναδικά χρώματα και μεθυστικά αρώματα .

 

Ευλογημένοι όσοι από τα σκοτάδια της μάνας τους, αντικρίζουν αυτή την ομορφιά.

 

Ζάκυνθος 24 Αυγούστου. 

  

 Πανηγύρι του Αγ. Διονυσίου.Οι απανταχού έμποροι ιερών και οσίων είναι εκεί. Κομποσκίνια και λοιπά μαντζούνια, με λίγους παράδες διασφαλίζουν άφεση αμαρτιών και χαρίζουν αιώνια ζωή.  

 

Φιλάνθρωπες κυρίες ( κινητά κοσμηματοπωλεία ), με τα μισά ζώα του Αμαζονίου και της Αφρικής στις τσάντες τους, στα παπούτσια τους και λοιπά αξεσουάρ τους, φροντίζουν για τη σωτηρία της ψυχής τους. Όλα μαζί φτάνουν και περισσεύουν για να χορτάσουν γενιές νεοκολασμένων.

 

Χρυσοποίκιλτα και διαμαντοστόλιστα άμφια, θυμίζουν.... τη λιτότητα της επίγειας ζωής του Αγίου της συγνώμης.

 

Όλοι είναι εκεί , ευτυχώς ο Άγιος Διονύσιος όχι…….      

 

 

 

Μακριά  από τα φώτα όλης αυτής της παράνοιας, στην παραλία της Δάφνης, ξεκινώ το μεταμεσονύχτιο περίπατό μου συντροφιά με τις χίλιες αναμνήσεις και τις χίλιες λύπες τής ασήμαντης παρουσίας μου.

 

Στην ίδια παραλία, η θαλάσσια χελώνα μετά από εκατομμύρια χρόνια ανέμελου κύκλου ζωής, παλεύει για επιβίωση από την λαίλαπα που έφερε στη γη  το «νέο»   είδος με τα δύο πόδια και τις τέσσερεις ρόδες .

 

Σε αυτό το μοναχικό περίπατο σε αναζήτηση μιας ακόμα ανατολής, τόσο μα τόσο ψευδά δεδομένης, συναντώ μια παρέα δεκαεξάρηδων ( θαρρώ Αλέξηδες τους λένε ), με περίσσια ευαισθησία στη φωνή και στην κιθάρα, να τραγουδούν Κώστα Χατζή ... “μα  ποιος να με πιστέψει αδελφέ μου Μιχαλιώ, ποιος να με πιστέψει, μίλησα για το θεό, μίλησα για αγάπη, με είπαν ειδωλολάτρη, μα ποιος να με πιστέψει αδελφέ μου Μιχαλιώ, όταν μίλαγα με το θεό με λέγανε προδότη και όταν μίλαγα για πόλεμο με λέγαν πατριώτη.......”

       

Σταματάω να ξαποστάσω για λίγο. Κάθομαι στην άμμο που προσπαθεί να συνέλθει από το λιοπύρι της ημέρας.

 

Τα βλέφαρα μου βαραίνουν, δίπλα μου ένα σκουπίδι, τόσο παράξενο σε σχήμα και σε φως, λίγο στρογγυλό, λίγο κωνοειδές, κάτι σαν προφιτερόλ  ( αν δεν είναι ένα παιχνίδι της υπογλυκαιμίας μου ).

Το παίρνω στο χέρι μου να δω τι ακριβώς είναι...

 

***Αφήστε με κύριε γιατί με ενοχλείτε;

 

-Ο Χριστός και η μάνα του, μιλάνε τα σκουπίδια;

 

***Δεν είμαι ένα από τις χιλιάδες σκουπίδια που βρωμίζετε τις πανέμορφες θάλασσες σας, είμαι αυτό που αποκαλείτε «διαστημικό σκουπίδι» και μόλις ήρθα από την άκρη του γαλαξία,  από τον πλανήτη της Πριγκιπέσσας.

 

-Ωραία, τι ψάχνεις εδώ που ήρθες;

 

***Θα ήθελα να μάθω τι κάνατε τα οράματα της γενιάς σας ;    Οι άγριες φράουλες, ο Μάης του ’68, ο Νοέμβρης του ’73 , οι 500.000 επαναστάτες του Γούντστοκ που κάτω από την κιθάρα του Τζίμυ Χέντριξ   και τη φωνή  της Τζόαν Μπαέζ να τραγουδά το ‘JOE HILL’ δίνατε όρκους για να φτιάξετε ένα καλύτερο κόσμο;

 

Δείτε κύριε η γενιά σας πώς κατάντησε τον πιο όμορφο πλανήτη του σύμπαντος.

 

Το 1/3 των ανθρώπων στη πείνα, ο ορεικτός πλούτος του πλανήτη, βορά της τεχνολογίας που αντί να κάνει τη ζωή σας πιο όμορφη,βαρυποινίτη τον κόσμο τον κατάντησε,τα δάση, τα ποτάμια, οι θάλασσες, οι λίμνες, όλα θυσία στους παράδες.

Τελικά  όλα τα ιδανικά σας και τα όνειρά σας  στο χρήμα ξεπουλημένα,όλα για  μιά θεσούλα......

 

 

-Δεν  έχεις και πολύ άδικο, μα για πες μου για τον πλανήτη σου πώς είναι η ζωή εκεί;

 

***Τον πλανήτη μας κύριε τον κυβερνάνε οι ποιητές,

 

Τα παιδιά και τους γονείς μας δεν τούς  πετάμε σε  ιδρύματα, όλη την ενέργεια που χρειαζόμαστε την αντλούμε από τον ήλιο μας, ζώντας σε ένα περιβάλλον καθαρό,παρά τήν τεχνολογική μας εξέλιξη  τη γη την καλλιεργούμε με απλά χειροκίνητα εργαλεία και έτσι απολαμβάνουμε γευστικά και υγιεινά τους καρπούς  της, που τόσο απλόχερα μας προσφέρει.

 

        Όλα  αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να  μην υπάρχουν αρρώστιες και οι κάτοικοι να πεθαίνουν ευτυχισμένοι σε βαθύ γήρας.

 

Στα σχολεία οι δάσκαλοι δε μαθαίνουν τα παιδιά μας    να διαβάζουν αλλά να αγαπούν το διάβασμα.

 

 

Επίσης στον πλανήτη μας έχουμε ένα τεράστιο θεματικό πάρκο του πλανήτη Γη.

 

Εκεί  όλοι μας θαυμάζουμε τις ομορφιές του πλανήτη σας ( απείρως πιο όμορφος από το δικό μας ), θαυμάζουμε την Ακρόπολη, την Αγ. Σοφία, τα νησιά Τουβαλού ( φτιαγμένα πάνω σε κοράλια) , το Γκράντ Κανυόν , τα Λευκά βράχια στο Ντοβέρ και τόσες γήινες όμορφιές.

 

Επίσης θαμπωμένοι βλέπουμε τους πίνακες του Βαν Γκόγκ, του Πικάσο, Ρενουάρ , Θεοτοκόπουλο και τόσους άλλους.

 

Τα παιδιά μας γελάνε τόσο πολύ μέ τόν Σαρλώ,τόν χονδρό καί  λιγνό, καί  μέ τίς ώρες βλέπουν τόν Σπαθάρη νά παίζει καραγκιόζη......

 

Οι ερωτευμένοι από ένα πανοραμικό σημείο του πάρκου βλέπουν τη Γη  σας, ακούγοντας Μάνο Χατζηδάκη , τον «γαλάζιο δούναβη» ( που και αυτόν γκρι τον καταντήσατε), την «άνοιξη» του Vivaldi, μα κυρίως τη Λαμπέτη να απαγγέλει «τη σονάτα της σελήνης» και την Αλεξίου να τραγουδά Μάνο Λοίζο...  .

 

-Πόσο όμορφα ακούγονται όλα αυτά, για πες μου σε παρακαλώ εσύ που ταξιδεύεις σε όλο το σύμπαν τι γίνετε εκεί έξω, μίλησε μου  για άλλους γαλαξιακούς πολιτισμούς.

 

***Ακούστε κύριε, το σύμπαν που γνωρίζετε εσείς οι άνθρωποι είναι ένα τόσο δα κομματάκι του ΟΛΟΥ. Είναι  μια φυσαλίδα που πλέει σε μια κοσμική θάλασσα με τρισεκατομύρια φυσαλίδες - σύμπαντα , σε όλο αυτό το άπειρο ( που κάθε στιγμή διαστέλλεται και γίνεται ακόμα πιο άπειρο ) νοήμων ζωή υπάρχει μόνο σε δύο πλανήτες, στη Γη και στην Πριγκιπέσσα.

 

Δεν μπορείτε να καταλάβετε κύριε πόσο βαριά είναι η συμπαντική μοναξιά , πόσο σημαντική είναι η Γη για εμάς προκειμένου να νοιώθουμε ότι σε όλο αυτό το ΟΛΟΝ, δεν είμαστε μόνοι..........

 

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μας, όταν από τα μακρινά μας τηλεσκόπια πριν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, βλέπαμε στη Γη ένα ζώο με πείσμα να προσπαθεί να σηκώσει τα δυό μπροστινά  πόδια του , τελικά να τα καταφέρνει , να τα κάνει χέρια , με αυτά να κάνει εργαλεία και με αυτά να εφευρίσκει τη φωτιά,  να καλλιεργεί τη γη και να κάνει την επιβίωση του πιο εύκολη από όλα τα άλλα ζώα.

 

Τότε πιστέψαμε  ότι με το μυαλό που είχε προικισθεί αυτό το δίποδο πλέον, θα έκανε τη Γη ακόμα πιο όμορφη και τη ζωή απάνω της ακόμα πιο αρμονική.

 

Αντ’ αυτού, μια δυσάρεστη έκπληξη μας περίμενε.

 

Στην αρχή ο πόλεμος, άνθρωπος με άνθρωπο, λαός με λαό μαζί, ποτάμια το ανθρώπινο αίμα είχε χυθεί.

 

Μετά η κατακτητική σας τάση στο περιβάλλον. Ρύπανση, μόλυνση, φυτοφάρμακα, αφανισμός των δασών, πυρηνικά και ότι το πιο άρρωστο μυαλό μπορεί να φανταστεί......

 

Αυτό το όμορφο πράγμα της δημιουργίας, το καταντήσατε ένα απέραντο θερμοκήπιο, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη ζωή στον αφανισμό και πολύ σύντομα θα αφήσει τους κατοίκους του πλανήτη μου εντελώς μόνους στο απέραντο ΟΛΟΝ.

 

Και τότε........ η συμπαντική μοναξιά μας θα είναι αφόρητη.

 

 

Ταραγμένος ανοίγω τα μάτια μου το διαστημικό σκουπίδι πουθενά ......λίγο πιο κάτω δεκάδες χελωνάκια μόλις εκολαυθέντα, ξεχύνονται προς τη θάλασσα με την ελπίδα η αλαζωνία του ανθρώπου να μη σπάσει αυτό τον κύκλο των εκατομμυρίων χρόνων και μετά από δεκαετίες, σαν μητέρες πλέον ,στην παραλία της Δάφνης να ξαναβρεθούν .

 

 

Σαστισμένος από το μεγάλο μάθημα της βραδιάς παίρνω το δρόμο της επίστροφής. Το φεγγάρι ερωτοτροπεί με το καρδιοχτύπι  της θάλασσας .

 

Σκύβω και πιάνω ένα πλαστικό σκουπίδι από τήν παραλία, νοιώθω ανάσα ζωής στόν πλανήτη νά δίνω,

 

Οι ΄΄Αλέξηδες΄΄  με θλίψη παίζουν στις κιθάρες τους ένα ακόμα τραγούδι του Χατζή “κάποιος λείπει απόψε από την παρέα και είναι το ποτήρι του αδειανό”......

 

Εγώ νομίζω ότι ο Αλέξης δε λείπει είναι εκεί και θα συντροφεύει τη νέα γενιά στον αγώνα της για να διορθώσει όλες τις πληγές που η άφρων γενιά μου ( η γενιά με τα μεγάλα λόγια ), άνοιξε στον πλανήτη μας.

 

Φεύγοντας ρίχνω μια τελευταία ματιά προς την άκρη του γαλαξία μας .

 

Η Πριγκιπέσσα άστροβολά  ήρεμη σαν νανούρισμα ύστερα από το βύζεμα της μάνας.

 

Από την πίκρα των χειλιών μου βγαίνει μόνο μια λέξη....ΣΥΓΓΝΩΜΗ.

 

 

 

                ΓΙΑΝΝΗΣ. ΒΑΣ. ΡΑΨΟΜΑΝΙΚΗΣ